Düz 20-ci il öncə - 2005-ci ilin 20 yanvar günü. Azərbaycanda matəmdir. Ancaq budəfəki matəm günü əvvəlkilərdən bir az fərqlənirdi. Çünki ilk dəfə Azərbaycan xalqı Şəhidlər Xiyabanına fərqli əhvalla gedirdilər. Daxildəki qəm-qüssə hissinə qürur və qələbə sevinci əlavə edilmişdi.
Çünki bir gün öncə Moskvadan şad xəbər gəlmişdi. Bir vaxtlar xalq komandası adlanan “Neftçi” xalqına sevinc bəxş etmişdi. Neftçilər prospektinə axışan insanlar “Neftçi”nin zəfərini qeyd etmişdi.
Bakı klubu Rusiyada keçmiş Sovet ölkələri arasında keçirilən “Birlik kuboku”nda Ermənistan təmsilçisi “Pünik”i məğlub etmişdi. Buna görə də azərbaycanlılar şəhidlərini anmağa təkcə əllərindəki tər qərənfillərlə deyil, gözlərində sevinc və dillərində qələbə müjdəsi ilə yollanmışdılar. Yadımdadır, “Əbədi məşəl”in qarşısına çatan iki insan söhbət edirdi. Biri qəfildən digərinə “gördün də, dünən “Neftçi” ermənilərə nə etdi?!”, - dedi.
Bəli, televiziyada yayımlanmayan, internetin indiki kimi kütləvi və əlçatan olmadığı dövrdə insanların gözü mavi ekranların küncündə idi. Bütün kanalların xəbər proqramlarında günün hadisəsi “Neftçi” – “Pünik” matçı idi. “Dinamo” manejindən edilən canlı telefon bağlantılarından gələn qol soraqları Bakını həyəcanda saxlayırdı.
Əslində hər şey yanvarın 18-də başlamışdı. “Pünik”in Latviya təmsilçisi “Skonto” ilə heç-heçəsindən sonra (2:2) Ermənistan çempionunun “Neftçi”yə rəqib olacağı dəqiqləşdi. Hər kəs bu xəbəri təəccüb və çaşqınlıqla qarşıladı. Ağıllarda sadəcə bir sual vardı: necə olacaq?
Ermənilərlə görüşün qəhramanlarından olan Vidadi Rzayev həmin günləri unutmur. Tarixi matçla bağlı hisslərini Publika.az ilə bölüşən əfsanəvi yarımmüdafiəçi 20 il ötməsinə baxmayaraq, “karyerasının ən mühüm matçlarından biri” adlandırdığı qarşılaşmanı yaxşı xatırlayır. Çünki oyundan əvvəl bütün həyatına və karyerasına təsir edəcək söz vermişdi:
“Müstəqilliyimizin 14-cü ili idi. Birinci Qarabağ müharibəsindən elə də çox vaxt keçməmişdi. Şəhidlərimiz, torpaqlarımızın işğal altında olması məsuliyyətimizi artırırdı. Bütün bu hadisələrdən sonra ilk dəfə idi ki, ermənilərlə oynayacaqdıq. Ona görə bilmirdik nə edək. Komanda olaraq bütün gecəni yatmamışdıq. Hamı bir-birindən “necə olacaq, nə edəcəyik” deyə soruşurdu. Moskvadakı “Kosmos” otelində qalırdıq. Bakıdan da rəsmi adamlar gəlmişdi, orada da olanlar da bizim yanımıza gəlirdi. Belə məqamlar həyəcanımız bir az da artırdı.
Oyunun yeri ilə də bağlı ciddi müzakirələr gedirdi. Əvvəlcə qarşılaşmanı “Lujniki”də keçirmək istəyirdilər. Sonra toqquşma və dava-dalaşlardan ehtiyat edərək “Dinamo” manejinə saldılar. Orada tribunalar yuxarıdadır. Eyni zamanda az tamaşaçı tutur. Buna görə nə qədər azarkeşimiz içəri buraxılmadı, bayırda qaldı. Bununla belə güclü dəstəyimiz var idi.
Əvvəllər ermənilərlə oynamışdım. Sovet dönəmində həm “Neftçi”də, həm də “Dinamo”da çıxış edəndə ermənilərlə oyunlarda iştirak etmişdik. Onlarla ilk qarşılaşmamda 10-cu sinifdə oxuyurdum. Ancaq müstəqil olduqdan sonra ilk oyunumuz idi.
Görüş başlamazdan əvvəl dedim ki, uduzsaq, karyeramı bitirəcəm. Moskvadan birbaşa Gəncəyə bilet alıb, evə uçacaqdım. Uduzduqdan sonra insanların üzünə necə baxacağımı təsəvvür edə bilmirdim. Məğlub olmaq istəmirdik. Ona görə bütün komanda döyüşə hazır idi. Hətta heyətdəki legionerlərə belə oyundan əvvəl görüşün əhəmiyyəti barədə danışmışdıq”.
Vidadi Rzayevin oyun günü 36 yaşı vardı. Ancaq yaş bu matçda onun adının qarşısında sadəcə bir rəqəm idi. Çünki Rzayev həmin görüşün ən yaxşılarından idi. Ona matçın gərgin keçməsi belə mane olmadı:
“Matç həyəcanlı başladı. Gərginlik olduqca yüksək idi. Bizi provakasiyaya çəkmək istəyirdilər. Bunun üçün hər yola əl atırdılar. Ona görə tez-tez mübahisələr düşürdü. Ermənilərin ilk hissədə bir neçə qol şansları oldu. Hətta top qapı dirəyindən qayıtdı. Deyim ki, açıq-aşkar üstün idik, yox, üstünlüyümüz 10-15% idi”.
Rzayev ikinci hissədə vəziyyəti xeyirlərinə dəyişdiklərini və vurulan qollar sayəsində rəqib üzərində üstünlük qazandıqlarını söylədi. “Neftçi”nin sabiq “18 nömrə”si vurduğu tarixi qolu da xatırladı:
“Əvvəlcə gürcü hücumçumuz Georgi Adamiya hesabı açdı. Daha sonra isə rəqibdən topu alıb özüm qurduğum hücumu Mahmud Qurbanov ilə birlikdə tamamladım. Onunla bir yerdə çox oynamışdıq. Buna görə bir-birimizi yaxşı başa düşürdük. Mən ötürməni verəndən sonra iki oyunçunun arasındakı boşluğu gördüm və ora qaçmağa başladım. Mahmud da önümdəki dəhlizi görüb, ora gözəl ötürmə verdi”.
